Tutorial simpele onderrok naaien
In december 2009 (oei... bijna 16 jaar geleden alweer...) schreef ik een blog over onderrokken. Deze:
Lang Leve De Zeeman
De nieuwe jurk schijnt verbijsterend door. Onverantwoord verbijsterend, bleek onlangs. Het zou absurd zijn om nóg een hele avond krampachtig aan een restauranttafeltje te blijven zitten omdat ik niet langs de overige gasten durf. En m'n looproute zo moeten plannen dat er vooral geen licht áchter me valt is ook niet handig.
Er valt dus niet aan te ontkomen: als ik dit kledingstuk nog eens wil dragen, is een onderrok essentieel. Maar tijdens de laatste zeer noodzakelijke kastopruiming zijn de onderrokjes geslachtofferd, zijnde overbodig bij mijn garderobe zoals die er toen uit zag.
Een paar nieuwe kopen blijkt minder simpel dan ik dacht; de Bijenkorf, V&D, de Hema... vergeet 't maar. Die dingen zijn niet meer van deze tijd of zo. Livera, Hünkemöller, Pour Toi... nee, nee, nee. Ze hebben uitgebreide collecties met de prachtigste sexy onderjurken - slipdresses heten die tegenwoordig en ze zijn gemaakt van adembenemende materialen - maar een eenvoudig nylon stukje onderkleding, ho maar.
De zoektocht is zo frustrerend, dat ik besluit om dan maar zelf iets in elkaar te flansen. Een briljante oplossing leek dat, maar - hoe bestaat het - er is in het hele centrum geen stoffenwinkel te vinden en 't is geen marktdag. Godzijdank hebben we het wereldwijde web nog en in cyberspace barst 't van de onderrokken, vermoed ik. Ik kom bedrogen uit: als ik zoek op 'onderrok', suggereert Google "bedoelde uonder rok?" om vervolgens met duizenden pagina's voyeurisme aan te komen. Er gaat een wereld voor me open; ik heb nooit kunnen vermoeden dat er zo veel afgegluurd wordt, maar dat was dus niet wat ik zocht - die levensles bewaar ik wel voor een ander keertje. Ondertussen groeit de aanschaf van een onderrok uit tot een formidabel probleem. "Zie je wel dat het niet slim is om te veel op te ruimen?" verwijt ik Lief J., zijnde degene die mij altijd aanzet tot het kuisen van kasten en laden. "Nou gooi ik nooit meer iets weg." Maar in plaats van mijn gelijk te erkennen of althans solidair mee te treuren om de patstelling die is ontstaan, oppert
hij "Zeg, zou de Zeeman zoiets niet hebben?" Ik kijk hem vernietigend aan, want Zeeman... Zééman... nou ja zeg... het heugt me niet dat ik daar binnen was; de Zeeman is iets uit de tijd van de eeuwige geldnood. Van dochters M. en A. mocht ik me nooit met die geel-blauwe tassen in het openbaar vertonen, tenminste niet als zij er bij waren. Op de Zeeman rust een degelijk taboe. Maar toch, als je maar genoeg wanhoopt, als de aanschaf van een onderrok dreigt uit te lopen op een trauma, dan wil je wel alles proberen. Desnoods de Zeeman ja. En dan word je voor die moed beloond, want op de ondergoedafdeling hangen ze écht: onderrokken! Weliswaar niet in het gewilde zwart, maar toch. Ik moet me er éven overheen zetten, over dat huidkleurige; dat is zo ontzettend veertig-jaar-geleden, maar het kan niet anders. Ik verbijt m'n weerzin. Ik houd het rokje voor me, trek aan het taille-elastiek, schat de juiste maat, negeer het truttige kant-randje langs het wulpse split en bekijk terloops het prijskaartje.
2,99.
Onderweg naar de kassa scoor ik nog twee waszakjes (99 cent), een katoenen maillot (2,89) en breinaalden (99 cent).
Nu ben ik waanzinnig trots op mezelf en blij met m'n aankopen: voor de verandering heb ik eens enorm prijsbewust gewinkeld!
Ik voel me helemaal hip in huidskleur.
En ik verzoen me voorgoed met de Zeeman.
Er valt dus niet aan te ontkomen: als ik dit kledingstuk nog eens wil dragen, is een onderrok essentieel. Maar tijdens de laatste zeer noodzakelijke kastopruiming zijn de onderrokjes geslachtofferd, zijnde overbodig bij mijn garderobe zoals die er toen uit zag.
Een paar nieuwe kopen blijkt minder simpel dan ik dacht; de Bijenkorf, V&D, de Hema... vergeet 't maar. Die dingen zijn niet meer van deze tijd of zo. Livera, Hünkemöller, Pour Toi... nee, nee, nee. Ze hebben uitgebreide collecties met de prachtigste sexy onderjurken - slipdresses heten die tegenwoordig en ze zijn gemaakt van adembenemende materialen - maar een eenvoudig nylon stukje onderkleding, ho maar.
De zoektocht is zo frustrerend, dat ik besluit om dan maar zelf iets in elkaar te flansen. Een briljante oplossing leek dat, maar - hoe bestaat het - er is in het hele centrum geen stoffenwinkel te vinden en 't is geen marktdag. Godzijdank hebben we het wereldwijde web nog en in cyberspace barst 't van de onderrokken, vermoed ik. Ik kom bedrogen uit: als ik zoek op 'onderrok', suggereert Google "bedoelde uonder rok?" om vervolgens met duizenden pagina's voyeurisme aan te komen. Er gaat een wereld voor me open; ik heb nooit kunnen vermoeden dat er zo veel afgegluurd wordt, maar dat was dus niet wat ik zocht - die levensles bewaar ik wel voor een ander keertje. Ondertussen groeit de aanschaf van een onderrok uit tot een formidabel probleem. "Zie je wel dat het niet slim is om te veel op te ruimen?" verwijt ik Lief J., zijnde degene die mij altijd aanzet tot het kuisen van kasten en laden. "Nou gooi ik nooit meer iets weg." Maar in plaats van mijn gelijk te erkennen of althans solidair mee te treuren om de patstelling die is ontstaan, oppert
hij "Zeg, zou de Zeeman zoiets niet hebben?" Ik kijk hem vernietigend aan, want Zeeman... Zééman... nou ja zeg... het heugt me niet dat ik daar binnen was; de Zeeman is iets uit de tijd van de eeuwige geldnood. Van dochters M. en A. mocht ik me nooit met die geel-blauwe tassen in het openbaar vertonen, tenminste niet als zij er bij waren. Op de Zeeman rust een degelijk taboe. Maar toch, als je maar genoeg wanhoopt, als de aanschaf van een onderrok dreigt uit te lopen op een trauma, dan wil je wel alles proberen. Desnoods de Zeeman ja. En dan word je voor die moed beloond, want op de ondergoedafdeling hangen ze écht: onderrokken! Weliswaar niet in het gewilde zwart, maar toch. Ik moet me er éven overheen zetten, over dat huidkleurige; dat is zo ontzettend veertig-jaar-geleden, maar het kan niet anders. Ik verbijt m'n weerzin. Ik houd het rokje voor me, trek aan het taille-elastiek, schat de juiste maat, negeer het truttige kant-randje langs het wulpse split en bekijk terloops het prijskaartje.
2,99.
Onderweg naar de kassa scoor ik nog twee waszakjes (99 cent), een katoenen maillot (2,89) en breinaalden (99 cent).
Nu ben ik waanzinnig trots op mezelf en blij met m'n aankopen: voor de verandering heb ik eens enorm prijsbewust gewinkeld!
Ik voel me helemaal hip in huidskleur.
En ik verzoen me voorgoed met de Zeeman.
deze foto plaatste ik er bij
De "verloren" onderrok
En nu deed zich eenzelfde situatie voor. Op een of andere geheimzinnige wijze was m'n (enige) onderrok onvindbaar (laten liggen in een hotelkamer? want hoe kun je anders een onderrok kwijt raken?).
Net als toen bleek het niet simpel om ergens zo'n ding op de kop te tikken. De Zeeman bood dit keer geen uitkomst. Daarom besloot ik om achter de naaimachine te kruipen. Een geschikt voeringstofje lag gelukkig nog in de kast. Het bleek in een uurtje gepiept, met behulp van de tutorial van Karin.
Ben je een beginnende naaister? Begin er gerust aan; dit onderrok-projectje kan niet mislukken.
elastiek aannaaien
klaar!
